Τα τελευταία χρόνια η ιατρική κοινότητα έχει στραφεί με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον στη νόσο που αποκαλείται “διαβητικό πόδι”, με σκοπό τη θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών και κατ’ επέκταση τη μείωση των ακρωτηριασμών που λαμβάνει καθημερινά ανησυχητικές διαστάσεις.
Μία και μόνο πληγή μπορεί να οδηγήσει στον ακρωτηριασμό ενός διαβητικού ποδιού!
Σε Διεθνές επίπεδο, κάθε 30″ χάνεται το πόδι ενός διαβητικού συνανθρώπου μας.
Στην Ελλάδα, οδηγούνται σε ακρωτηριασμό του ενός ή και των δύο ποδιών, περίπου 2.500-3.500 περιστατικά!

Διαβητικό πόδι – Επιπλοκές:

Το διαβητικό πόδι ανήκει σε έναν άνθρωπο που πάσχει χρόνια από σακχαρώδη διαβήτη. Ο συνηθισμένος χρόνος εμφάνισης ενός διαβητικού ποδιού προκύπτει έπειτα από τουλάχιστον 10 με 15 χρόνια αρρύθμιστου διαβήτη και είναι πιο συχνός σε διαβητικούς τύπου 1, σ’ αυτούς δηλαδή που χρειάζονται ινσουλίνη για τη θεραπεία τους αφού το πάγκρεας τους δεν λειτουργεί.

Η πρόληψη και η σωστή συμβουλευτική αγωγή από τον ιατρό είναι εξαιρετικά σημαντικές για τον διαβητικό ασθενή. Πολλοί διαβητικοί δεν είναι αρκετά πληροφορημένοι σχετικά με την ασθένειά τους ή τις πιθανές συνέπειες του διαβήτη στα πόδια τους. Ποσοστό άνω του 70% των ασθενών αντιμετώπισαν πρόβλημα με τα πόδια τους.

Τα συνήθη προβλήματα που σχετίζονται με το διαβητικό πόδι είναι:
1. Περιφερική Νευροπάθεια, η οποία χωρίζεται σε αισθητηριακή και αυτόνομη
2, Περιφερική Αγγειοπάθεια
3. Πόδι “Charcot”

Διαβητικό πόδι – Κανόνες και περιποίηση:

Αυτό που πρέπει να καταλάβει ένας ασθενής με διαβήτη είναι ότι τα πρώτα σημάδια της αγγειοπάθειας είναι όταν το πόδι γίνεται στιλπνό, λείο, δείχνει πρησμένο, πολλές φορές αλλάζει χρώμα, με το να γίνεται σκούρο ή μελανό και φεύγουν οι τρίχες. Είναι τα πρώτα συμπτώματα ενός αρχόμενου διαβητικού ποδιού και εκεί ακριβώς είναι που πρέπει επέμβουμε για να προλάβουμε τις καταστάσεις. Ένας διαβητικός όμως γενικότερα δεν θα πρέπει να εφησυχάζει, να περιμένει να δει δηλαδή αυτά τα σημάδια και μετά να κινητοποιηθεί. Αρκετές μελέτες αναφέρουν ότι αν καταλάβουμε νωρίς το ζάχαρο μας και το ρυθμίσουμε από την αρχή σωστά, αυτό μπορεί να μας προστατεύσει.
Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό ο διαβητικός να τηρεί ετησίως τις εξετάσεις του  για τον έλεγχο και ρύθμιση του σακχάρου του ( γλυκοζηλιωμένη  αιμοσφαιρίνη) αλλά και επί καθημερινής βάσεως να φροντίζει  τα επίπεδα της γλυκόζης προς αποφυγή  επιπλοκών.
Πρώτο μέλημα σωστός καθαρισμός, περιποίηση των νυχιών από ειδικούς ποδολόγους που δυστυχώς στη χώρα μας δεν είναι πολλοί. Από ένα μικρό τραυματισμό ή  από ένα άσχημα κομμένο νύχι μπορεί να δημιουργηθεί έλκος που θα κάνει από 3 έως 6 μήνες να επουλωθεί.
Σε περίπτωση που προκληθεί διαβητικό έλκος, πρέπει κανείς να απευθυνθεί στον ειδικό γιατρό για να αναλάβει αυτός και μόνο την περιποίηση του.
Οι τεχνικές που, μπορούν να εφαρμοστούν είναι αρκετές αλλά βασική προυπόθεση όλων είναι ο καλός καθαρισμός της περιοχής από τον νεκροτικό ιστό  και η χρήση ειδικών επιθεμάτων που συμβάλλουν στην επούλωση.

Επίσης ο ασθενής με διαβητικό πόδι δεν πρέπει να περπατάει ποτέ ξυπόλυτος. Αφ’ ενός γιατί μπορεί να μην έχει την αίσθηση του πόνου (άρα μπορεί να τραυματιστεί χωρίς να το καταλάβει – περιφερική νευροπάθεια)
και αφ’ ετέρου γιατί το ανοσοποιητικό του σύστημα  είναι ανεπαρκές!
Τα παπούτσια που θα φοράει πρέπει να είναι ειδικά κατασκευασμένα και  άνετα, γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο να μπορέσει να κλείσει ένα πιθανό έλκος , αλλά και να μην ξανανοίξει στο μέλλον.
Οι γυναίκες με σακχαρώδη διαβήτη, καλό θα ήταν να αποφεύγουν να φορούν ψηλά τακούνια γιατί εκθέτονται σε μεγαλύτερους κινδύνους δημιουργίας διαβητικού έλκους.
Άρα, το πέλμα ενός διαβητικού είναι απαραίτητο να υποστηρίζεται σωστά με την κατασκευή ενός ειδικού πάτου ή αλλιώς ορθοτικού πέλματος,που φτιάχνεται έπειτα από ποδομέτρηση.
Στόχος των ορθοτικών πελμάτων είναι να αποφορτίζουν το πέλμα στα σημεία υψηλών πιέσεων, όπως είναι οι κεφαλές των μεταταρσίων, προστατεύοντας έτσι από την δημιουργία διαβητικών ελκών.
Κατά γενικό κανόνα χρειάζεται υπομονή, άριστη ρύθμιση του σακχάρου, όπως και μείωση όλων των παραγόντων κινδύνου όπως το κάπνισμα και το αυξημένο σωματικό βάρος.

Η πιθανότητα ενός ατόμου με διαβήτη να εμφανίσει εξέλκωση στα πόδια είναι της τάξης του 15%. Η συχνότητα των προβλημάτων στα πόδια των ατόμων με διαβήτη που μπορεί να οδηγήσουν σε δημιουργία ελκών είναι της τάξης του 10% στην Ελλάδα. Ανάλογα ποσοστά  έχουν περιγραφεί και σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Επομένως, η ανάγκη για την πρόληψη των ελκών και των ακρωτηριασμών στα πόδια είναι επιτακτική και τονίστηκε στη δήλωση του Αγίου Βικεντίου το 1993. Στη δήλωση αυτή κατέληξαν οι ειδικοί από πολλές
ευρωπαϊκές χώρες και έθεσαν ως στόχο τη μείωση της συχνότητας εμφάνισης ελκών στα πόδια κατά 50% σε χρονικό διάστημα 5 ετών. Η δήλωση αυτή ήταν αποτέλεσμα πολλών μελετών που κατέδειξαν ότι η συχνότητα εμφάνισης ελκών στα πόδια, και κατά συνέπεια των ακρωτηριασμών, μπορούσε να μειωθεί μέχρι και 80%.

Μάλιστα πολλές κυβερνήσεις Ευρωπαϊκών χωρών υιοθέτησαν τη διακήρυξη αυτή και εφαρμόζουν προγράμματα σε εθνική κλίμακα προκειμένου να μειωθούν οι ακρωτηριασμοί. Προς την κατεύθυνση αυτή κινούνται και οι δραστηριότητες διεθνών οργανισμών (Διεθνής Συνεργαζόμενη Ομάδα για το Διαβητικό Πόδι) και Ευρωπαϊκών Επιστημονικών Εταιριών (Ευρωπαϊκή Ομάδα Μελέτης του Διαβητικού Ποδιού).